Na czym polega starczowzroczność?
Starczowzroczność polega na zaburzeniu mechanizmów akomodacji oka u osób po 40 roku życia. Akomodacja oka to nic innego jak dopasowywanie się kształtu soczewki w zależności od tego czy patrzymy na przedmioty znajdujące się blisko nas czy też w dal. Skurcz specjalnej struktury - mięśnia rzęskowego powoduje uwypuklenie się tego narządu dzięki czemu widzimy ostro przedmioty znajdujące się "przed nosem". Gdy natomiast patrzymy w dal, mięsień ten jest rozluźniony.
Polecamy: Skąd się biorą wady wzroku?
Z wiekiem elastyczność gałki ocznej maleje i mechanizm akomodacji staje się niewydolny. Oznacza to, że nawet osoba z dotychczas zdrowymi oczami zaczyna mieć trudności przy oglądaniu przedmiotów z bliskiej odległości - zupełnie tak, jakby cierpiała na dalekowzroczność.
Czy starczowzroczność i dalekowzroczność to to samo?
Nie, to dwie zupełnie inne patologie, chociaż istnieje też tzw. dalekowzroczność starcza. Starczowzroczność dotyka akomodacji oka i jego zdolności do widzenia z bliskiej odległości, dalekowzroczność natomiast wynika z zbyt krótkiej gałki ocznej lub zbyt niskich zdolności skupiających oka.
Warto wiedzieć, że starczowzroczność może towarzyszyć zarówno dalekowzroczności (wtedy nasila jej objawy) jak i krótkowzroczności. W tym drugim przypadku pacjent nierzadko potrzebuje dwóch par okularów - do dali i do bliży.
Jakie są metody korekcji tej wady wzroku?
Najczęściej stosowane są okulary do czytania. W niektórych przypadkach - gdy pacjent ma jeszcze inne wady wzroku, stosuje się tzw. okulary progresywne lub dwuogniskowe. Cechują się one tym, że część ich powierzchni służy do patrzenia w dal a część do bliży - różnią się one zdolnością skupiającą. W leczeniu starczowzroczności stosuje się też soczewki kontaktowe.
Zobacz też: Na czym polega nadwzroczność (dalekowzroczność)?
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
